فیلینـــگ نوشت

ساعت 1 شبه و من همه ی کارای قبل خوابم رو کرده ام. اومدم soundcloud رو باز کردم و گفتم یکم برنامه بریزم برای فردا تا آخر هفته، که چه درسایی رو بخونم و چیکار کنم. زند وکیلی داره میخونه "کوچه پر از رد قدم های توست، پشت همین پنجره میخوانمت، پس تو کجایی که نمیبینمت؟" من بی اینکه دفتر مربعی لاجوردی م رو باز کنم، میام پنل فیلینگ رو باز میکنم و میخوام از چیزی بنویسم که امروز 60 روز از رخ دادنش میگذره. ( چه تقارن جالبی!) کیبورد لال میشه! 8 آبان بود. پنج شنبه بود. بابا حرم بود. من خواب بودم. در خونه باز شد. بابا به مامان گفت "داداش فوت کرد". من خواب بودم. هنوزم خوابم. من فرار کردم. فرار کردم تا قبول نکنم که عمو دیگه نیست. عمو بود. هنوزم هست. این خبر یه طوری تازه ست که الان تازه دارم میفهممش. مینویسم عمو، بخونید عمو و بابابزرگ پدری. مینویسم عمو و بخونید کل شهر پدری. مینویسم عمو و بخونید چراغ های کوچه 15 ام شهر. 

جمعه 2 آبان بود. 6 صبح بود. من هرگز 6 صبح جمعه خواب بدی ندیده بودم که بعدش بیدار شم. خواب دیدم عمو فوت کرده و بعد بیدار شدم اومدم توی هال. بابا داشت قرآن میخوند. مامان یکم اینور تر دراز کشیده بود. من رفتم بغل مامان و به هیچ کس چیزی نگفتم و فقط گفتم خواب بد دیدم. دوشنبه بابا زنگ زد عمو. پرستار icu جواب داده بود. گفته بود از پنج شنبه ی قبلش (1 ام) عمو بستری شده. زن عمو فکر میکرد به خیر میگذره و به کسی چیزی نگفته بود. هنوزم نفهمیدم چرا به خوابم اومده بود. 

9 آبان تدفین بود. بخاطر محدودیت های کرونا، تشییع و مراسم نداشتند. از خانواده ما فقط مامان و بابا و صالح رفتن. من دلم اونجا بود. بعد از تدفین که مامان اینا تو راه برگشت بودن، زنگ زدم زن عمو برای تسلیت. بعد اومدم توی آشپزخونه. استانبولی پختم با دریایی از گریه. آخرین باری که عمو رو دیدم، شهریور 98 بود. شب عروسی یکی از آشناها دعوت بودیم. رفتیم شهر پدری و بعد یه توک پا خونه عمو اینا. حالا حتی نمیتونم اون شهر رو بی عمو تصور کنم. امروز 60 روز گذشت و هنوز باورم نمیشه که نیست. ممنون که عمو جان ِ من بودی 21 سال. برای باقی عمر در قلبم زنده ای :)

* عنوان از آهنگ فصل پریشانی زند وکیلی که دختر ته تغاری ِ عمو، روی کلیپ مراسم چهلم خانوادگی شون گذاشته بود. بعضی آهنگا تا ابد تو رو یاد یه چیزی میندازند. 

+ از شنبه 3 اسفند 98 که رفتم دانشکده تا غذامو بگیرم و برگردم، با خیال راحت و بدون ماسک بیرون نرفتم. در واقع به جز مواقعی که واقعا ضروری بوده، اصلا بیرون نرفتم. یادم نمیاد شنبه 3 اسفند ناهار دانشگاه چی بود. حس میکنم زرشک پلو با مرغ بود. حالا مهم هم نیست. ترم 4 ( همونی که فقط 3 هفته شو حضوری رفتیم دانشگاه و بعدش کرونا اومد یا بعبارت کوتاه تر؛ ترم پیش) شنبه ها 8 تا 12 با خوان نگارش متوسطه داشتم. یادمه جمعه صبح خبر اومدن کرونا به ایران و فراگیر شدنش رسما تایید شد. ما خوابگاه بودیم. 8 صبح بود. امین ( یکی از هم کلاسیام) یه نامه بلند بالا توی گروه نگارش که خوان هم عضو بود، فرستاد. به این شرح که استاد کرونا دیگه شایعه نیست و ما نمیاییم و این حرفا. لطفا کلاس شنبه رو کنسل کنیم. قبلش توی گروه خودمونم ( هیچ استادی عضو این گروه نیست) درباره ش صحبت کرده بودیم که میترسیم و ریسکه و نصف کلاس از اقصی نقاط تهران با مترو و اتوبوس میان و اون نصف دیگه توی خوابگاهن و خلاصه اوضاع خطریه. یادمه چند تا خبر هم شنیدیم که یکی دو نفر توی خوابگاه بقیه دانشگاه ها مبتلا شدن و اتاق رو تخلیه کردن و ضد عفونی کردن و رفتن قرنطینه. خلاصه خوان گفت درکتون میکنم و با مدیر دپارتمان صحبت میکنم و بهتون خبر میدم. بعد از چند ساعت گفت خودتون نیایید و غیبت نمیزنم و اینا. حالا بماند از 35 نفر، سه نفر رفتن =)) شنبه ساعت 12 با ماسک و دستکش و پد الکلی رفتم دانشکده. ظرفم که عکس کیتی داشت رو با خودم بردم. دادم غذامو بریزند داخلش و برگشتم خوابگاه. این آخرین باریه که دانشکده رو در حالت عادی دیدم. چند روز بعدش ( فکر کنم سه شنبه همون هفته) مامان و بابا اومدن دنبالم و با لباسای زمستونیم رفتیم خونه مسعود و صبح روز بعد هم به سمت مشهد حرکت کردیم. من آخرین نفری بودم که سوئیت رو ترک کردم :( ظرف هام که توی کابینت آشپزخونه بود رو برداشتم و توی کارتن گذاشتم و کارتن ها رو روی تخت گذاشتم. ملافه و پتو و بالشتمو توی کاورشون گذاشتم تا گرد و خاک نشینه. قفسه ای از یخچال که مال من بود رو خالی کردم. فریزر رو هم همینطور. دو سه هفته قبلش از فروشگاه یه دونه مرغ ریز شده گرفته بودم. با زری نصف کردیم. ( زری هم اتاقیم بود که ورودی 98 عه و دهه 80 ای :| اسمش زهراست و زری خطاب میشه) با رون همون مرغ، دوشنبه 5 آذر برای خودم زرشک پلو با مرغ درست کردم بیا و ببین. ( الان دیدم که گویا میخواستم ماستم رو تموم کنم و اونم گذاشتم کنار غذا :دی ) اون روز فقط من و راحیل توی سوییت مونده بودیم. غذام رو گاز بود و خودم توی اتاق داشتم با مامان ویدئو کال میکردم. یهو دو نفر با لباس سفید و ماسک و مواد ضد عفونی اومدن داخل سوییت و همه جا رو ضد عفونی کردن. من خیلی ترسیدم. هنوزم نفهمیدم چرا. 

+ حالا که دستم به عکس رفته، عکس ساختمونی که 3 ترم و 3 هفته در اونجا زندگی کردم، توی فیلینگ عزیزم خالیه :

اینی که با فلش نشون دادم ( چون پشت درخته) اتاق من بود :(

+ تیر 99، وقتی امتحانام تموم شد، رفتم تهران. به قصد بردن وسایلم از خوابگاه به خونه مسعود و تحویل اتاقم به سرپرستی. با کلی دستکش و الکل و ماسک و شیلد و بهمان. و سعی تمام برای رعایت پروتکل ها. دو تا کار ریسکی کردم. یک اینکه با فرفر بعد از 3 ماه رفتیم پیتزا فروشی پایین دانشکده ( باورتون میشه اسمش یادم رفته؟) البته 3 بار تا رسیدن غذا، دستامونو شستیم =))) دو اینکه رفتیم کافه حیاط 65 و تولد گرفتیم. این شد تولد مشترک مون در این سال کذایی. البته توی حیاط بودیم و با اون یکی میز، چند متر فاصله داشتیم و خلوت بود. فکر میکنم با کیک شکلاتی خوشمزه مون، آیس کافی یا یه همچین چیز خنکی خوردیم که افتضاح بود =)))))) از اونجایی که عکس محیط رو ندارم، اینی که از گوگل پیدا کردم رو میذارم تا آیندگان بدانند و آگاه باشند من بازم سعی کردم مراقب فاصله و این بحثا باشم -_-

+ همه اینا رو نوشتم که تهش برسم به اینکه یکی دو ساعت پیش، رفتم لباس بیرونی پوشیدم ( بیرون نمیخواستم برم =) ) و بعد که دوباره به پیژامه مود برگشتم، یه آخیش طولانی گفتم =)) طوری که خودمم تعجب کردم. خلاصه از یه طرف بیزاریم از کرونا و از طرفی، شدیم مرغک و با پیژامه همه ی کارای مهم مونو انجام میدیم. =))

+ راستی خیلی خوشحالم که امروز بالاخره کلاس ترجمه همزمان م تموم شد و حقیقتا آخــــــــــیش!

* عنوان از آهنگ "دست خالی" از خواجه امیری

نشستم این سرِ دنیا و از مکالمه با استاد ب. بر میگردم. ب. همون بود که ترم 3 باهاش خواندن و درک مفاهیم پیشرفته داشتم. حقیقتا عجب مفاهیمی رو سر کلاسش میاورد :))) حالا مجال گفتن اونا نیست فعلا. این استاد ب.، استاد ِ مدعو بود. فقط یک ترم و فقط یک درس کلا داشت. اونم کلاس ما بود :) تنها کلاس 8 صبح ِ ترم 3 ام، کلاس همین استاد بود. منم که خوابالو! ولی آنچنان با ذوق و صورت دو نقطه دی، هر سه شنبه 7 صبح به دانشگاه عزیمت میکردم که حتی الانم یادمه. خلاصه گذشت و بعد از تموم شدن ترم مون، استاد ب. رفت اون سر ِ دنیا که از اول بود. بماند که یاد و خاطر ب. همواره در صحبت های گروه مون که خواندن با ایشون داشتیم، زنده بود. خلاصه گذشت و گذشت تا رسید به هفته پیش که استاد ش. آخر کلاس گفت فایل مطالب این جلسه رو برامون میفرسته. البته بعد از درست کردن یکی دو تا غلط که بخاطر کم خوابی دیشبش بوده. بعد حرف از بقیه اساتید شد.( استاد ش. مدیر دپارتمان مونه و گاهی از کیفیت بقیه کلاسها ازمون میپرسه)  خلاصه ما هم یهو یاد ب. کردیم و گفتیم آخ عجب درسی میداد ب. که اونم گفت اتفاقا دیشب همین ب. نصفه شبی پی ام داده بوده و داشتند گپ میزدن و این حرفا. بعد که دید ما چقدر با ب. اوکی بودیم، برگشت گفت میخواین دعوتش کنم هفته دیگه بیاد سر کلاس؟ ما هم از خدا خواسته. دیگه استاد ش. ویس رو فرستاد برای ب. که ب. جون سلام. هفته دیگه بیا کلاسم. ما هم خوش و خندان که ب. هفته آینده میاد سرکلاسمون. گذشت تا رسید به امروز. ساعت 1 استاد ش. اومد سر کلاس و گفت چه نشسته اید که ب. آخر کلاس بهمون ملحق میشه =))) ما هم منتظر آخر کلاس :))) چند دقیقه ی آخر کلاس، ب. وارد شد و گل درومد و این حرفا =) خلاصه بماند که چیگد ما ذوق کردیم همانا. در طی همون چند دقیقه گفت برای هفته آینده، ارتباط بین لورکا، کافکا، رمانتیسیسم رو در 3 جمله یا یک کلمه بگید. من شخصا حس کردم هزارساله کسی بهم تکلیف نداده این مدلی =))) دیگه دلا رو برد ترم 3 و گذاشت رفت تا هفته دیگه =)) من طاقت نیاوردم و بعد از ناهار یکم درباره ی این سه تا خوندم. و بعد یه لیوان چایی ریختم و آوردم توی اتاق رنگی و برق رو خاموش کردم و رفتم توی تخت. چون هم سردرد بودم و هم بخاطر اینکه دیشب کم خوابیده بودم، خوابم میومد. بعد رفتم سراغ اون بازی ای که فرفر معرفی کرده بود دو سه روز پیش: AMONG US . بازی جالبیه =)) تا اینکه یهو دیدم به به ببین کی وسط واتساپه؟! ب. جون :) اومده بود به دنبال اینکه ما چقدر از رمانتیسیسم و سورئال و اینا یاد گرفتیم توی کلاس مکتب که با استاد ف. داریم. (با استاد ش. ادبیات خودمونو داریم.) و وسط صحبت گفت در یک جمله رمانتیسیسم رو تعریف کن :| حالا من هنگ -_- دیگه با توجه به دانسته های خودم یه چیزی سرهم کردم و گفتم و خدا رو شکر مقام والای سوگلی رو از دست ندادم =))))) حالام اومدم اینجا همه ی اینا رو بنویسم. که یادم بمونه داشتن ِ استادی که استاد باشه چقدر موثره روی بنی آدم. :دی

+ شما دعا کنید که ترم بعد، یه درسی رو باهاش داشته باشیم باز. :(

+ با پدیده هایی مثل بلک فرایدی و 9/9/99 روبرو هستیم. هرچند که هردو به حول و قوه الهی تموم شد. 9/9/99 که روز بسیور بسیور عادی ای بود. از بلک فرایدی ( :| ) هم یه جفت کفش صورتی ملیح ِ  پاشنه 7 سانت با آف 80 درصد از دیجی استایل صید کردم. فی الواقع خیلی وقت بود که چنین خرید با شکوهی نکرده بودم. اینو نوشتم که آیندگان بدانند.

+ نمیدونم چرا یهو یاد باغ کتاب افتادم وقتی پاراگراف بالایی رو مینوشتم! عجیبه! بهمن پارسال یه سه شنبه ای بود و ما هزار سال بود سینما نرفته بودیم و کوبیدیم از اون طرف شهر رفتیم باغ کتاب. البته از قبلش رزرو کرده بودیم. خلاصه بعد از کلاس، رفتم خوانساری و 4 تا بستنی زمستونی و یه بیوگ با طعم گوجه اسپانیایی و یه اسنک چی توز و یه های بای جهت رفع گرسنگی احتمالی، خریدم و رفتم سوار تاکسی شدم تا برسم به جایی که با فرفور قرار داشتم. از اونجا هم رفتیم باغ کتاب. چه فیلمی؟ فیلم زیبای "جهان با من برقص". بعدشم رفتیم با خانوم بُزی عکس گرفتیم =))) آخرشم میخواستیم مثلا با اتوبوس برگردیم تا یه جایی و بعدش من با تاکسی برگردم. که متاسفانه دم موزه دفاع مقدس یا یه همچین جایی که توپ تانک مسلسل داشت، گم شدیم =))) و با همون تپسی برگشتیم :|

+ دیگه خدمت تون عارضم که امتحانای پایان ترم بخاطر گل روی ورودیای 99، با دو هفته تاخیر برگزار میشه. و ما کل دی ماه رو فرجه می باشیم :| حالا بد هم نشد! ولی متاسفانه برنامه امتحانی کن فی شده و همه ی امتحانا پشت سر هم قرار گرفته. بهرحال دسته گل آموزشه. با فرجه ی یک ماهه شاید بشه یه کاریش کرد :| ایشالا :|

+ با فرفور دریا دریا فیلم و سریال دیدیم از اول کرونا تا الان. فعلا داریم The Queen's Gambit رو می بینیم. تا به اینجا که خوب بوده. 7 قسمته کلا. ما قسمت 2 ایم. فعلا نمیتونم پیشنهادش کنم.اماااااا فیلم  1997 Life Is Beautiful رو ببینید و کیفور شوید *_*

+ یوگا هم بکنید. اپ ِ yoga- down dog  یا yoga for beginners  شدیدا پیشنهاد میشه.

شما رو به خداوند منان میسپاریم :دی جدی مراقب خودتون باشید.

تونستم جای خالیشو پر کنم؟ حدودا آره. گاهی نه. گاهی فکر آدم پر میزنه اینور و اونور. انگار یه زمانی یه سوزن ته گرد بکنی توی قلبت. سِر باشی و نفهمی. روزها بیان و برن. یه روزی از روزای خدا، این سوزن رو بکشی بیرون از قلبت. چون دیگه سِر نیستی، خواب نیستی، ولی وقتی هوشیاری، اون سوزن نیست اما جای خالیش وقتایی که گلبول های قرمزت از اون ناحیه رد میشن، حس میشه. از دستش ناراحتم؟ شاید. 4 ماه پیش که باهاش حرف زدم فکر کردم قرار نی ناراحتی تکرار شه. ولی تکرار شد. گالریمو که ورق میزنم چیزی بجز تنهایی نمیبینم توی اون چند ماه همزیستی ِ به ظاهر دوستانه. وجود اون سوزن درست بود؟ گمون نمیکنم.

چندین هفته پیش، داشتم فکر میکردم من از دسته آدم هایی هستم که وقتی دلشون میگیره؛ از پنجره بیرون رو تماشا میکنند. خوابگاه هم که بودم همین منوال بود. اتاق من پنجره ی بالا داره و من عاشق اینم که آخر شب؛ برم و از پنجره پذیرایی آسمون و نور ها رو نگاه کنم. این عکس متعلق به یکی از همون شب هاییه که دلم گرفته بود و آسمون و نور ها، بدجوری دلبری میکردند! [قلب]

+ ممنون از آرزو برای دعوت به چالش ِ بلاگردون.

+ از اونجایی که تا پایان چالش فقط چند ساعت باقی مونده ، و اندک افراد فعالی که میشناسم همگی قبلا شرکت کردند، نمیتونم از کسی دعوت کنم. اما خوشحالم که چالش موضوع جالبی داشت برای اینکه این عکس یه گوشه ی وبلاگم بمونه.

قبلا نوشت : + دانشگاه در یه اقدام ناگهانی تصمیم گرفته سامانه آموزشی ش رو از سما ببره روی گلستان! حالا ما نعره ن و جامه دران موندیم که هفته دیگه چطو انتخاب واحد کنیم! :|

بعدا نوشت:

+ چندتا کلیپ دیدم درباره همین سامانه گلستون. فلذا خیالم مقداری راحته ولی با رویه ی آزمون و خطا میریم که 11 ام انتخاب واحد بکنیم :|

+ امروز صبح فهمیدم خاویر کرونا گرفته. ولی خب الان خوب شده و آماده س که چهارشنبه ی 2 هفته ی دیگه، ساعت 8 صبح بیاد و کلاسمونو برگزار کنه! -_- خاوی کیه؟ یه استاد مدعو که دانشجوی بین الملل دانشگاه خودمون هم هست.

+ دیشب توی گروه سوئیت داشتم به بچه ها میگفتم کی باورش میشه ما الان دقیقا وسط کارشناسی وایستادیم و همینقد که اومدیم، همینقدر راه مونده! من دلم میخواد زمان متوقف بشه! چون احتمالا الان دقیقا وسط یکی از آرزوهام هستم.

+ اینجا پاییز شروع شده! چرا ؟ چون اتاق من یخ ه و پاهام دارن یخ میزنن و فصل دائم الجورابی ِ من رسیده! تازه فک کن وسط همین سوز باید 8 صبح بیدار شد و نشست پای کلاس مجازی! ( خدایا صبر) 

+ راحیل دیروز نوشته بود:" زنبورای کارگر اگه دائم بمونن توی لونه، مریض میشن و پژمرده(!) و عاشق نور و گرمای خورشیدن!" با این اوصاف فکر میکنم منم در زندگی قبلیم یه زنبور بودم! شما چی بودین؟

+ ماهی بسیار بسیار معمولی، با حد نامتنابهی دلتنگی، یک رد یک سانتی ِ سوختگی روی دست راست و البته گوش دادن به پادکست فردوسی خوانی که بسیور بسیور خوشنود و خرسندم.

+ مَه جَبین ( گیاه هویا) رو از ترس نوک زدن های فندق (عروس هلندی) به اتاق آوردم. مه جبین چیزی نمیگه ولی خودم فهمیدم که اونم مثل من از سر ناچاری، بالای کمد نزدیک پنجره سکنی گزیده و دلش پیش همون آفتاب ِ پذیراییه.

+ این ماه در زمینه ی دوختن رو بالشی به خودکفایی رسیدم. هرچند چیز بزرگ و عجیبی نیست چون سابقه ی دوختن یه رویه ی ن ِ کج رو در کارنامه م داشتم.

+ چند روز پیش بعنوان صبحونه، شیر بالشتی خوردم. و میتونم بگم الحق که صبحونه ی بهشتی فور اور. 3 ترمی که خوابگاه بودم، هرهفته شیر و یکی دو بسته بالشتی میخریدم که صبحونه ی فوری ِ قبل کلاس داشته باشم. هرچند که اگر فرشته ی رو شونه ی راستم بیاد جلوم و بگه بَهی خانوم، تو وقتی خوابگاه بودی خیلی روتین غذایی ت سالم تر بود و بیشتر به خودت میرسیدی، من به نشانه ی تسیلم و تصدیق، سر خم میکنم و میگم بلی فِرِش خانوم. حق با شماست. چونکه این روزا که خونه ام به لطف ِ وسط ِ روز بیدار شدن، صبحونه نمیخورم. یکی دو ساعت بعدشم ناهار آماده ست. ولی اون زمانا در شلوغ ترین روزا، یا یه چیزی با خودم میبردم که توی راه بخورم یا قبلش با برنامه ریزی صبحونه درست میکردم :((( خلاصه منو به همون روزا برگردونید، غلط بکنم اگر نق بزنم.

+ این ترم هم ظاهرا مجازی قراره باشه. حالا من که قراره اگر آموزش اندکی مروت به خرج بده و برنامه درست حسابی با استاد خوب برای عمومیا ارائه کنه، تا خرخره واحد بردارم. هرچند تا این لحظه واحد فقط تخصصی دارم. اما بهر حال -_-  هنوزم تصمیم نگرفتم ترجمه شفاهی با دکتر ج. میم. بردارم یا با دکتر ر. میم.!

+ آهنگ تیتراژ آخر ِ فصل اول ِ هم گناه داره پلی میشه. چرا ؟ چون ترم پیش، وقتی داشتم برای ارائه ی ادبیات آماده میشدم، به مدت 1 ماه این آهنگ نان استاپ داشت پخش میشد =)))))))))))

+ در راستای آهنگ بند قبل، حقیقتا که "خنده های تو مرا باز از این فاصله کشت."

+ صدای منو در حالی میشنوید که خوان، دو تا تب اونوری، داره حرف میزنه :| 

+ بعد از 15 روز، یه صبح از سال 99 رو به واسطه کلاس خوان دیدیم =)

+ از 12 دیشب تا 7 امروز که خودکار بیدار شدم، 3 بار بیدار شدم و خوابیدم :/

+ حالا خوان جون داره چی درس میده؟ 100 فعل با حرف اضافه شون -_- آخه این 7 صب بیدار شدن داره؟ :|| همیشه این فایل هاشو بعنوان مطلب اضافه میفرستاد :|

+ دیشب رو باید ثبت کنن توی تاریخ. چرا؟ چون هر دو دقه یبار یه استاد درمیومد از توی گوشی ( مثل نامه ای که مادر رون ویزلی براش فرستاد توی هاگوارتز و نامه هه خودشو میخوند و بعد پاره میشد) و نامه با صدای استاد خونده میشد. سه شنبه 8 صب تحلیل دستوری، دوشنبه ترجمه داستان فلان ساعت 9 صبببب . همه 4 تا فایل آنالیز گراماتیک کار بشه و .  . اما تیر آخر میدونی چی بود؟ اینکه استاد گرامر ترم پیش، بجای اینکه به شاگردای خودش تکلیف بده و تایم کلاس رو مشخص کنه، برای ما فرستاد تکالیف رو و گفت دوشنبه کلاس مجازی =)))))))))))) آخه چرا؟

+ چندین پست پیش، گفته بودم که دپارتمان ما سخت گیر ترینه. چرا؟ چون ما از 1 اسفند به روال کلاسای حضوری داریم میریم کلاس مجازی و این در حالیه که بقیه گروه ها یدونه کلاس مجازی تا امروز تشکیل ندادن :/ شاید باورتون نشه اما ما همونایی هستیم که ترم 4، هفته اول از 8 صب شنبه تا 3 عصر چهارشنبه، بی خطا همه کلاسهامون تشکیل شد=))) دکتر ش. بهمون لقب مقاوم ترین ورودی رو داد=)))

+ گویا وسط کلاس هم توانایی پست گذاشتن دارم =)